With his hands, my son Melle creates something that no one else can imitate. Melle has multiple disabilities, including struggles with hypermobility, a condition that makes his joints extremely flexible. As a result, he can effortlessly create short-lived sculptures with his fingers. These poses last only a few seconds at most and cannot be controlled. They are not staged; they arise in his own way, without him being aware of it.

As a photographer, I am fascinated by being ‘different’, by the impossibilities and unsuspected possibilities of the body. Beautiful shapes, but not always a pretty picture. In today’s visual culture, everyone seems eager to showcase perfection. Being different often evokes discomfort because people are not accustomed to it. I strive to reveal the beauty in it.

Met zijn handen creëert mijn zoon Melle iets wat niemand hem nadoet. Melle is meervoudig gehandicapt en kampt onder meer met hypermobiliteit, een aandoening die maakt dat zijn gewrichten extreem beweeglijk zijn. Daardoor kan hij met zijn vingers continu kortstondige sculpturen tevoorschijn toveren. Die houdingen duren hooguit enkele seconden, en ze zijn niet te sturen. Het zijn geen geposeerde beelden, ze ontstaan op zijn eigen manier, zonder dat hij zich er bewust van is.

Als fotograaf ben ik geboeid door ‘anders’ zijn, door de onmogelijkheden en onvermoede mogelijkheden van het lichaam. Mooie vormen, maar niet altijd een mooi plaatje. In de huidige beeldcultuur lijkt iedereen perfectie te willen tonen. Anders zijn wekt ongemak op, omdat mensen er niet vertrouwd mee zijn. Ik probeer het mooie ervan te laten zien.